Ons nieuwe theaterstuk ‘Recht van Spreken’ is geschreven door regisseur en schrijver Wim Sanderse. Christan Grotenbreg heeft hier prachtige muziekstukken bij geschreven. ‘Recht van Spreken’ is een muziektheaterstuk over een bizarre rechtszaak in huiselijke kring.

De oprechtheid van onervaren spelers

Wim vertelt dat hij graag met minimaal een grote voorstelling per jaar bezig is. ‘Ik geniet vooral van het maakproces, het bezig zijn met een voorstelling’. Wim is geëngageerd, wil graag iets vertellen. Zijn voorkeur gaat uit naar werken met amateurs. Hij geniet van de stappen die gemaakt worden door onervaren spelers, door hun oprechtheid. ‘Mooi om te zien hoe mensen zichzelf overstijgen’.

Tekst in combinatie met muziek

Wim heeft de voorstelling ‘Recht van Spreken’ een paar jaar geleden geschreven; eigenlijk voor een ander gezelschap, maar op dat moment kwam het niet tot spelen. Nu kreeg hij de kans het stuk opnieuw uit de kast te halen en samen met Christan, een gepassioneerd muzikant, componist en tekstschrijver en het koor Music for All de voorstelling op het toneel te brengen.
“Mijn schrijfstijl is vrij uitbundig en talig. Om ervoor te zorgen dat de toeschouwer dit kan blijven volgen, is het heerlijk om de mogelijkheid te hebben muziek te gebruiken. Dit stelt me in staat om een gevoel of richting op het publiek over te brengen in een vorm die ze meer kennen en die daar in sommige opzichten beter in is dan alleen tekst. De instrument-keuze, het arrangement, de stijl; dit roept onbewust al zoveel op bij een kijker, dat ze veel ontvankelijker worden voor de boodschap tussen de tekstregels door. Christan heeft een enorm talent om dat wat ik wil zeggen om te zetten in muziek. En het is al vaak gebeurd, dat ik teksten aan heb moeten passen of gewoonweg kon schrappen, omdat hij in staat was dit beter naar een nummer te vertalen.”

Het gezin als inspiratie

Op mijn vraag waar hij de inspiratie voor het stuk vandaan heeft vertelt Wim over zijn fascinatie voor het gezin als groep: opgegroeid in een klassiek gezin waarbij de ouders nog bij elkaar waren, maar omringd door scheidingen van ouders van vrienden zag Wim, dat een gezin eigenlijk iets fascinerends is. Wat er ook gebeurt… er blijft een band bestaan. Je komt nooit los van elkaar. Het is een gedwongen groep vanaf het moment dat je geboren wordt, en je bent altijd tot elkaar veroordeeld. Al is het alleen al door fysieke eigenschappen.
Verder haalt hij zijn inspiratie uit vele andere bronnen, van het exposeren van de problemen van het gezin op t.v. tot een foto van een rechtszaal, met de verdachte in een kooi, omgeven door mooie, warme gordijnen… bijna huiselijk, maar toch…

Schrijven is eigenlijk verschrikkelijk

Dan het daadwerkelijke schrijven: ‘Eigenlijk is schrijven verschrikkelijk. Met een leeg A4-tje voor je zitten tot je voorhoofd bloedt. Je hoort in je hoofd het verhaal maar dan moet je de juiste manier vinden om dit op papier te krijgen. Ik schreef vooral ‘s nachts. Eindeloos doorgaan… Het ruwe verhaal stond in een week, daarna begon het slijpen en schaven. Dat duurde ongeveer een jaar. Pas nu, nu we het met elkaar uitspelen, komt de definitieve vorm in zicht’.

To-do lijstje

Wat Wim nog op z’n to-do lijstje heeft: het mogen schrijven en regisseren van een stuk met acteurs, zang en een volledig orkest. Dat lijkt deze regisseur, schrijver en muziekliefhebber geweldig.

Een inspirerend gesprek.
Mooi dat iemand zo bevlogen en gepassioneerd kan vertellen over zijn werk en hobby. Ik voorzie een prachtige reeks voorstellingen in maart en april 2016. Niet te missen!

Irene Roodhuizen (koorlid)